Bačka Palanka, grad na levoj obali Dunava, nastao je na mestu ranijeg naselja koje je, tokom 16. veka, zapisano sa imenom Pešt, a nalazilo se preko puta Iloka.
Ovo naselje ucrtano je i na svim važnijim mapama Ugarske tokom 16. i 17. veka, a na turskom popisu iz 1570. g. u njemu je zapisano 31 domaćinstvo (sva imena popisanih domaćina bila su srpska).
Ime Palanke moglo bi da se poveže sa obližnjim turskim utvrđenjem, nastalim u drugoj polovini 16. veka. Ipak, sa današnjim imenom Palanka je najranije zapisana tek nakon proterivanja Turaka iz Bačke, na popisu naselja i pustara nastalim oko 1690. godine, kada je zabeležena kao fiskalna (komorska) pustara, koja nije davala prihode.
Već par godina kasnije (1692) ovde su živeli Srbi, koji su imali vinograde, i za koje je 1696. g. zapisano da su većinom husari (milatari-konjanici). U spisku naselja Bačke županije, Palanka je 1699. g. zabeležena u Bačkom okrugu, a 1702. g. dobila je status graničarskog šanca na Podunavskoj granici. Prema popisu iz 1720. g. u Palanci je na službi bilo 167 graničara, koji su bili srpske narodnosti i kojima je pripadalo devet okolnih pustara.
Godine 1745. Palanka je, naredbom carice Marije Terezije, sa Suboticom, Somborom i Brestovcem, izgubila status vojničkog šanca, a njeni stanovnici prešli su u nadležnost Bačke županije i Komorske uprave (Palanka je, istovremeno, postala sedište Komorskog provizorata za jugozapadnu Bačku). Značajan deo prihoda Komora je ostvarivala putem prodaje prava na ribolov i na korišćenje dunavskih vodenica.
Prema poreskom popisu u Palanci je 1747. g. živelo 119 srpskih domaćina, a 1752/53. g. 122 domaćina srpske narodnosti. Od 1755. g. Palanka je imala status trgovišta (varošice), a u to vreme ovde se naseljavaju i prvi nemački doseljenici.
Doseljavanje Nemaca nastavljeno je i narednih decenija, pa je sledeća veća skupina nemačkih kolonista doseljena u Palanku tokom 1764/65. godine. Njihov broj bio je dovoljno velik za nastanak zasebnog naselja, udaljenog dva kilometara od Palanke, koje će biti prozvano Nova Palanka (dotadašnje naselje u kome je živelo srpsko stanovništvo dobija u to vreme, u službenim dokumentima, ime Stara Palanka). Već na urbarijalnom popisu iz 1771/72. godine, ova dva naselja zapisana su zasebno. Srpsko naselje imalo je 377, a nemačko 110 domaćina (Nova Palanka je dobila status opštine 1778). Prostor između Stare i Nove Palanke naselila je 1785/86. g. nova skupina kolonizovanih Nemaca, pa je on dobio ime Nemačka Palanka, te je naselje tako bilo podeljeno na tri zasebne opštine (dve nemačke i jednu srpsku). U to vreme došlo je i do urbane regulacije mesta, pa su mnoge kuće iz priobalnog dela Dunava, sa nižeg terena, preseljene na okolni uzdignut teren.
Vezu sa Ilokom preko Dunava održavala je skela, koja je radila još od polovine 18. stoleća.
Prema podacima iz 1805. g. atar Palanke iznosio je 34.623 stara jutra.
Tokom 19. veka usledio je razvoj lokalne privrede (poljoprivrede, zanatstva, trgovine i prvobitne industrije), a Palanka je postala i administrativno središte sudskih i finansijskih vlasti za čitavo područje jugozapadne Bačke. Od kraja 19. veka otvaraju se prvi značajniji industrijski objekti (svilara, parni mlinovi, pilana, fabrika za preradu kudelje, ciglane), kao i savremeno brodsko pristanište. Palančani su se često borili sa poplavama i visokim vodostajem Dunava, ali veliki nasipi su izgrađeni tek u drugoj polovini 20. veka, nakon poplave 1965. godine.
Prema popisima s kraja 19. i početka 20. veka konstantno je rastao broj stanovnika Palanke (podacima iz 1878. g. navode u Staroj Palanci 4.416 stanovnika, u Novoj Palanci 1.478, a u Nemačkoj Palanci 4.023 stanovnika, ukupno 9.917; državni popis Ugarske iz 1910. g. beleži 13.047 stanovnika u sve tri opštine).
U Palanci je rođen znamenit slikar Franc Ajzenhut (1857-1903), koji je studirao likovnu akademiju u Minhenu, a potom se proslavio širom Evrope svojim slikama sa porijentalnim motivima. Ajzenhut je 1896. g. naslikao i poznatu monumentalnu sliku “Bitka kod Sente” (4 x 7 metara), koja se nalazi u zdanju Županije u Somboru.
Posle Prvog svetskog rata ukinuta su tri imena Palanke, a celo naselje dobilo je zajedničko ime – Bačka Palanka, ali je grad, sve do posle Drugog svetskog rata, ostao podeljen na tri administrativne celine, odnosno opštine. Nakon iseljavanja nemačkog stanovništva, po završetku Drugog svetskog rata, u Bačku Palanku je kolonizovano stanovništvo iz Zapadne Bosne (Drvar, Bosansko Grahovo, Bihać, Cazin i Bosanski Petrovac), ukupno 2.594 porodice sa 15.747 članova. U vreme socijalizma došlo je do izraženog napretka poljoprivrede i industrije na ovom području, a 1974. g. sagrađen je i most preko Dunava, koji je spajao Bačku Palanku i Ilok.
Prema poslednjem popisu iz 2011. g. u Bačkoj palanci živelo je 28.239 stanovnika, a opština Bačka Palanka imala je 55.528 stanovnika.
Српски језик 
Slovenčina 
