Lik veselog dede u crvenom kostimu krajem svake godine uđe u naše domove na najrazličtije načine. Međutim, malo njih zna kako je zapravo nastao Deda Mraz, a naročito ko je bio njegov predak.
Prvi zapisi o Svetom Nikoli, episkopu i dobročinitelju poreklom iz Male Azije, potiču iz četvrtog veka nove ere. Poznat po nesebičnoj pomoći i humanosti, Sveti Nikola bio je svešteno lice iz kojeg su proistekle brojne legende i priče o današnjem Deda Mrazu, piše „Daily Mail“.
Posebno je bio naklonjen deci, a zabeleženo je da je pomogao trima devojčicama kako bi ih zaštitio od prostitucije. Legenda kaže da je tri večeri zaredom prolazio pored njihove kuće i kroz prozor ubacivao vrećice sa novcem, ne bi li im poklonio dovoljno novca kako bi preživele bez prostituisanja.
[wonderplugin_slider id=64]
Njegov grob danas se nalazi u Bariju u Italiji i godišnje ga obiđu hiljade posetilaca iz celog sveta. Za razliku od zapadnog sveta koji je dobrim delom prihvatio Deda Mraza, izgrađenog upravo na priči o Svetom Nikoli, istočni deo Evrope, mahom pravoslavno stanovništvo, proslavlja ga kao jednog od najvećih svetaca.
U Srpskoj pravoslavnoj crkvi Sveti Nikola slavi se 19. decembra i za njega se smatra da je zaštitnik putnika i moreplovaca, dece i studenata. Upravo je Nikoljdan uz Aranđelovdan i Đurđevdan, jedna od najčešćih krsnih slava kod nas.
Ukoliko se pomerimo nekoliko meridijana zapadno i nekoliko vekova unapred, do Velike Britanije i 1686. godine, ovog plemenitog dobrotvora pronaćićemo u liku „Božić Bate“ (Father Christmas) koji je tokom sedamnaestog veka postao deo britanskog folklora, povezan sa tradicijom darivanja i prazničnog radovanja.
Koren anglosaksonskog termina kojim je označen Deda Mraz (Santa Claus) mogao bi se naći i u tradiciji holandskih doseljenika koji su naselili predele Severne Amerike, donoseći sa sobom kovanicu „Sinterklass“.
Čak je i nekadašnji Novi Amsterdam, današnji Njujork, 1804. godine za svog sveca zaštitnika izabrao baš Svetog Nikolu. Upravo se u tom periodu Sveti Nikola „preobrazio“ u Deda Mraza, a kao jedan od „krivaca“ pominje se Aleksandar Anderson. Upravo je on bio zamoljen da naslika Svetog Nikolu za prvu večeru održanu u čast tog sveca u Njujorku 1810. godine.
Od tada je duga bela brada i oreol oko glave postao zaštitni znak sveca. Krzneni ogrtač dobio je u drugoj polovini devetnaestog veka kada je njegov lik počeo da se pojavljuje u pesmama, a sada već tradicionalna crvena boja, zamenila je prvobitnu žutu 1868. godine kada su Deda Mrazu dodate kočije i irvasi.
[wonderplugin_slider id=173]
Početkom dvadesetog veka Deda Mraz je postao stalni „posetilac“ knjiga, časopisa i brojnih reklama, polako poprimajući izgled koji danas poznajemo. Presudnu ulogu u tome odigrala je kompanija „Coca Cola“ koja je tokom dvadesetih i tridesetih godina prošlog veka osmislila praznične reklamne kampanje čiji je glavni junak bio deda rumenih obraza i duge bele brade u crvenom ogrtaču – Deda Mraz.
Vremenom je Deda Mraz na reklamama počeo da pije koka-kolu a koju godinu kasnije uz pomoć umetnika Hadona Sendbloma dobio je džakove pune igračaka i radosna dečja lica kojima ide u susret. Njegov lik ubrzo je prihvatila celokupna istorija zabave pa danas skoro i da nema deteta koje ne zna ko je bradati čiča u crvenom kaputu.
Српски језик 
Slovenčina 